Lets Take the Leap

"Wil je hier even krabben?", vroeg Nathalie onschuldig. Daar begon het allemaal mee! De één na de ander zat onder de rode, jeukende, uitpuilende, waterpokken-achtige, maar vooral vochtige puspuistjes! De één ontving ze hartelijk op de armen, de ander mocht ze toelachen op de rug en weer een ander doet niet meer aan schuddebuiken maar aan wormen-buiken! Invasie-alert! Onze compound heeft een wormenaanval! De uitleg van het ontstaan van deze invasie is nog steeds een mysterie die niet is opgelost (excuses voor deze pleonastische vorm van uitdrukken). Is het via de soep van Febe die de halve compound heeft gegeten, via huidelijk contact, via Collins die de was van mijn medecompoundbewoners wast of via onze watertanks waar we ons mee douchen? Het frappante is dat deze wormen mij tot op de huidige dag hebben overgeslagen! Nou moet ik schrijven dat ik, nadat Nathalie verklaarde waarom ik op haar rug moest krabben, mijn nagels maar eens goed geïnspecteerd heb of er geen worm achter is blijven hangen! Ik zat erover na te denken om tot het mysterie is opgelost, maar te stoppen met douchen, maar dit had tot gevolg dat er andere beestjes boven mijn hoofd kwamen vliegen. Toen dit onder mijn aandacht werd gebracht, en er geen wormvormig aanhangsel in de Koninkrijkszaal meer naast me kwam zitten, heb ik toch maar het risico genomen om weer eens te douchen. Ik besloot om maar net als de rest een heuse "Wormee 4" te nemen, ter preventie.

Na de wormen hopelijk zo op afstand te kunnen houden, ben ik daarentegen gestopt met het wekelijks slikken van de malariapil, de beruchte Lariam. Ja het is nu een feit, I'm living on the edge! Eigenlijk waren Lariam en ik een goed koppel samen, het gaf me eigenlijk alleen maar blije hormonen, geen nachtmerries, stress of enig andere zorg! Tot een aantal weken geleden mijn huid begon te irriteren. Mijn gezicht en hals begonnen een uitslag te vertonen die me niet zo aanstond. Ik was overigens niet de enige die het niet aanstond. Daarnaast gaf het mij een aanhoudende jeuk op mijn bovenbenen. Was ik gewoon met iemand in gesprek, kon ik gerust zeggen: "praat maar door hoor, ik moet even krabben!" Uiteraard ging ik bij mezelf te rade of deze jeuk door mijn niet-douchebeleid veroorzaakt werd. Maar nee, dit viel duidelijk niet samen.
De volgende overwegingen hebben mij ertoe gebracht alleen verder te gaan en het verleden achter me te laten:
- Er komen hier meerdere need-greaters die geen malariapil slikken.
- De roddel gaat dat de malariamug rond twee uur 's nachts zijn hapjes zoekt.
- Malaria wordt hier als een griepje bezien en ook zo behandeld.
Hopelijk dat de troep snel uit mijn lichaam is! Het geeft uiteraard nog steeds een innerlijke strijd dat ik het zolang heb laten sukkelen, maar soms blijkt iets goeds vooral rotzooi te zijn. Opgelucht dat het nu uit is...
Maak jullie overigens geen zorgen over de malaria, I love you in case I die!

Ciao for now!