Keep the Pace

Zo nu en dan begin je toch te begrijpen waarom wij in Nederland allemaal overstressed zijn, of gewoon te veel "moeten" doen. Laat ik door middel van deze blog eens uitleggen waar deze gevoelens vandaan komen.

Het zinnetje: "zullen we ff uit eten?" gaat hier niet op. Na eerst, zoals ALTIJD, gevraagd te hebben: "Heb je dit of dit van de menukaart?", krijg je waarschijnlijk een goed aantal keer het antwoord "nee" terug, maar dan weet je wel sneller wat je wél kan bestellen. Natuurlijk zijn er weleens momenten dat je hardleers bent en het toch weer vol goede moed probeert. Dit zijn overigens wel vaak de leukste momenten...
"Ik zou graag een ananassap willen". Na ongeveer een kwartier komt mevrouw terug: "Sorry, we hebben geen ananassap". Dan reageer je: "Ai Ai Ai, heb je passionfruitsap?" "Ja". Helaas zie je na een kwartier iedereen zijn of haar drankje krijgen, maar blijft die van mij achter! "Sorry, we hebben geen passionfruitsap vandaag!" "Oké, nou doe me dan maar een Club Twist." Het Oegandese vrouwenbiertje. Ook dit is een risico, maar deze was immers al besteld door iemand die wel zo slim was om te vragen of het er was.
Waar denk je aan als je cheeseburger besteld? Mmm, lekker bolletje met een hamburger en een plakje kaas ertussen toch? Natuurlijk al rekening houdend met dat de kaas niet de Goudse kaas is. Maar toch ben je hier blij als je zoiets op de menukaart ziet staan. Na eerst volgens protocol gevraagd te hebben of het er überhaupt is, is dan het moment daar dat je ook echt ziet dat het jou kant opkomt. Het moment varieert tussen de 30 minuten en 1,5 uur. Maar daar komt'ie dan! Trommelgeroffel... Kaas op een broodje! "Waar is dan precies de burger?" Nee, die is er niet, dit is de Oegandese cheeseburger! Nou ja, niet helemaal. Degene die de kaart heeft gemaakt wist wel degelijk wat een cheeseburger is, dat is er wel van af te leiden. Maar wacht! We kunnen het de kok natuurlijk gewoon leren! Na een paar keer hetzelfde te hebben uitgelegd, kwam de kok na een kwartiertje keurig met een burgertje aanzetten om alsnog tussen het broodje te dauwen...
Inmiddels hebben we een superplek gevonden voor een heerlijke cappuccino! Dit zorgt ervoor dat mijn hart vrolijk uit mijn borstkas PLOPT! (zie blog van Nathalie voor wat er rond die omgeving nog meer uit kan ploppen). Al moet ik zeggen dat mijn koffiegehalte hier erg laag is. Niet om jullie jaloers te maken, maar ik denk dat het door het warme weer komt. Maar zo nu en dan, als mijn gestel iets meer moeite heeft met het ontwaken en mijn uitspraken iets minder scherp zijn, wil ik ook wel eens een gewone koffie proberen. Dit is wat er kan gebeuren: "Sebo, mag ik een American koffie?" De reactie is als volgt: "Een enkele of een dubbele?" Na goed denken, wikken en wegen antwoordde ik: "Enkele!". Op zich zijn ze met drankjes behoorlijk snel, maar het volgende maakt dat je soms wat langer moet wachten. Als je een cappuccino besteld hebt maar er komt een andere Mzungu binnen en die komt aan hetzelfde tafeltje zitten én die besteld óók een cappuccino, dan geven ze degene die het láátste binnenkomt, als éérste een cappuccino. Geeft verder niks, maar de logica snap ik na al deze 2,5 maanden nog niet. Nou, na dus de "enkele koffie" te hebben besteld en opgedronken te hebben, vraag je om de rekening. Die schrijven ze letterlijk op dat moment uit, overigens regelmatig ten voordele van ons; ze vergeten nog wel eens wat. Waarschijnlijk denken ze dat we altijd een grote fooi geven, maar nee, dat is precies het bedrag dat ze vergeten zijn op te schrijven. Maar deze man zei gewoon hardop wat het allemaal moest gaan kosten. Tot mijn verbazing hoorde ik de prijs van de dubbele koffie. "Sebo, Ik heb een enkele koffie besteld!", zeg ik om even te laten weten dat ik de prijzen ken. Sebo zegt: "Ja, maar het was zo klein, dus ik heb maar een dubbele gegeven!" Oké, adem in, adem uit, deze logica snap ik ook nog steeds niet. Ik heb hem natuurlijk alleen een enkele koffie betaald.
Het geven van één menukaart op zes personen is trouwens ook heel normaal, en ook het gewoon blijven staan naast je tafel totdat iedereen weet waar hij of zij trek in heeft. Is ook niet gek toch?! Misschien is het zelfs wel heel rustgevend om naar te kijken, zo toont het in ieder geval. Op een gegeven moment vroeg ik toch maar meer menukaarten. Komt meneer na een kwartier terug met vier stuks, waarvan de inhoud anders bleek te zijn. Die eerste kaart klopte helemaal niet meer! Dus we konden weer opnieuw gaan bedenken waar we zin in hadden...
Nog één voorbeeldje dan. Talitha, Felice en Joke gaan deze week op safari en moesten natuurlijk het een en ander regelen. Dit gebeurde: "Is er nog een tent voor drie personen vrij?" "Nee, niet voor drie personen." "Ik heb gehoord dat er ook huisjes zijn, klopt dit?" "Ja, er zijn Banda's" "Geweldig, is deze ook vrij voor die datum?" "Nee, want dat is voor twee personen" "Oh jammer, kunnen we er drie bedden in zetten?!" "Nee, dat kan niet!" "Jammer, doei." "Doei," zei meneer, maar hij bleef wel aan de lijn hangen... (heel raar). Dus na een halve minuut was er een nieuwe vraag bedacht: "Zijn er nog andere opties?" "Ja, er zijn ook Banda's voor drie personen." Heel fijn! Die meiden gaan nu lekker op Safari.
Echt meedenken of vooruitdenken of voor jou nadenken (behalve toen met de koffie dan) wordt hier niet gedaan. Maar dat is dus weer de reden dat wij in Nederland overstressed zijn...

Nog even wat positiefs. Ook hier zijn we begonnen met het uitnodigen van zoveel mogelijk mensen voor de herdenking van Jezus' dood. Ik vind het bijzonder dat we wereldwijd bezig zijn met hetzelfde en allemaal nadenken over wat Jehovah en Jezus voor ons hebben gedaan. Ik ben wel heel blij dat ik na het uitnodigen ook de herdenking zélf hier kan meemaken. Dat belooft wat met al die mensen die we uitnodigen! Ze beloven inderdaad wat, namelijk allemaal te zullen komen. Ik zeg er maar bij: "God ziet je belofte hè!" Velen vragen ook: "Is er eten?!" Nou dat is er... Maar natuurlijk niet op de manier die zij bedoelen, want ze mogen er lekker niet van eten. :-)
Van de week hadden Nathalie en ik het voorrecht om het brood voor de herdenking hier te maken. Dat was echt leuk om te maken! Wel jammer dat we ze niet gaan proeven! ;-)

Ciao for now!