Follow the Course of Hospitality

Het liedje gaat als volgt: It might be a meal or snacks or coffee... Nou hier slacht je gewoon een levende kip uit eigen tuin voor je visite. Hierover later meer.

Het ene bezoek na het andere. Te beginnen bij het ene bezoek: de kringopziener en zijn vrouw! Dit reizende echtpaar kwam een bezoek brengen aan gemeente Hoima. Een week met de kringopziener gaat hier net zoals ik gewend ben in Nederland; altijd drukke dagen vol activiteiten. Elke dag leuke, lange predikingsdagen met veel broeders en zusters, en dan ook nog eens als toetje de pioniersvergadering! Die was trouwens een hele belevenis! In Nederland is dit altijd een uurtje genieten, maar hier was ik zo bevoorrecht om mee te mogen maken dat het maar liefst twee uur duurde! Ik ga een beroep doen op je inlevingsvermogen...
Zie een Koninkrijkszaal voor je met ramen zonder glas (laat staan dubbel glas), maar gewoon wat stukken uit de muur in een leuk patroon. Binnen zie je een kringetje van houten bankjes zonder rugleuning. Ongeveer 30 broeders en zusters. Dan probeer je degene te verstaan die tegenover je een antwoord geeft, trek je een moeilijk gezicht en denk je 'heb ik nou mijn oren niet goed schoongemaakt?' De bankjes worden vervolgens bijna tegen elkaar aan gezet, zodat we elkaar hopelijk weer kunnen verstaan. Helaas, ook dit werkt niet. In de verte zie je iemand een microfoon te voorschijn halen. De oplossing, denk je dan. Ondertussen zie je ook niet meer wie er nou tegenover je zit. Ook daar is een oplossing voor, denk je weer. Maar helaas: er is weer eens geen stroom! Inmiddels is het enige wat je nog hoort en ziet: regen, onweer en wat lichtjes uit een telefoon of tablet. Zie je het voor je? We besloten om maar even te wachten tot de ergste regen over was, zodat we elkaar weer konden verstaan. Echt Ugandarisch!

Nadat zij ons zo hadden verzadigd en verkwikt, zouden wij ervoor zorgen dat ook zij aanmerkelijk worden aangedikt! Wat stond er op het menu? Chicken Tonight!
Al enige tijd hadden er meerdere compound-bewoners last van de kippen op de compound die veel te vrijpostig waren. Zonder zich te verontschuldigen, bevuilden ze het buitenmeubilair. Ook heb ik de uitspraak: "Als de kat van huis is, dansen de kippen op tafel!" al eens kunnen gebruiken. Maar ook: "Chicken ma(d)tras" kon ik bijna letterlijk nemen toen de kip mijn trap opliep richting mijn bed. Na enig overleg kwam de conclusie dat ze een buitengewoon goed leven hebben gehad en dat we ze met Joël en Esther zouden gaan nuttigen. We hadden een kakelende avond!

Nu het verhaal over het andere hoogstaande bezoek, namelijk mijn zus en zwager: Eljan en Ilona. Hier overigens meer bekend als 'Alien en Nora'. Ze kwamen op zaterdag aan en voor maandag waren we meteen uitgenodigd bij een familie uit mijn gemeente. Het leuke was dat ook deze familie een kip had gekocht, een maand voor de afspraak wel te verstaan. Hier koop je niet een geslachte en eventueel ingevroren kip, maar een levende (ik ben hier daarom ook meer vegetariër dan Ilona toen zij in Zuid-Afrika was!). Ze hadden deze kip flink vetgemest! Maar het leuke was dat, alsof de kip het heeft aangevoeld, deze een paar dagen van tevoren is ontsnapt! Ze hebben er met de hele buurt achter aan gerend terwijl de kip z'n afscheidsronde aan het rennen was. Het is wat met die kippen van tegenwoordig!
Na wat leuke predikingsdagen, spelletjes, nieuwe recepten en de zin: "Mijn kleine zusje is zelfstandig geworden", mochten ze weer gaan! Nee, eigenlijk móésten ze weer gaan. Bethel Oeganda had hen uitgenodigd om hier nog wat te werken. Ik was ermee akkoord, als ik maar mee mocht. Afgelopen woensdag hebben we de reis naar Bethel gemaakt. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat een schone kamer, WiFi tekentje op je telefoon, toiletpapier dat afscheurt, een wc die met een knopje doortrekt, altijd elektriciteit, afwassen met warm water uit de kraan en een gegarandeerde warme douche zo snel weer went. Zo begon mijn harde Bethel-leven. Ik moest maar liefst elke ochtend om half zeven opstaan om om zeven uur met een wakker hoofd, die klaarstaat om hele gesprekken in het Engels te voeren, aan het ontbijt te zitten voor de gezamenlijke ochtendaanbidding. Ik mocht aan het begin van de tafel zitten en het eten doorgeven zodra ik had opgeschept. Dus ja, hoeveel moet je nou pakken? Dat werd één broodje en voor ik het wist waren we een kwartier verder en begon de dagtekstbespreking al. Soms wilde ik dat ik niet altijd zo bijzonder bescheiden was; ik heb gewoon een lekker ontbijt misgelopen!
Eljan en Ilona zijn gaan (wel écht hard) werken, en ik vond het wel fijn om lekker deze dag mijn persoonlijke studie te kunnen doen en de vergadering te kunnen voorbereiden. Ik dacht, dat past wel goed op Bethel! Dat heb ik ook inderdaad één dag volgehouden, de volgende dag heb ik maar liefst 8 uur lang afleveringen van het tv-programma de Mol gekeken. (Ik verklap maar niet wie het is!) Ik werd er wel erg mollig van, of komt dat door alle koekjes die in de kast te vinden waren?
Tegenover Bethel zit een Supermarkt waar ik wel even een kijkje wilde nemen. Eenmaal binnen keek ik echt mijn ogen uit! Na maanden in een winkeltje zo groot als een toco op de Hazelaarsstraat boodschappen gedaan te hebben, was dit echt een enorme eyeopener: er is zoveel keus! Wat was deze winkel groot, ik was gewoon vergeten dat dit bestond! Het was echt even een weekendje weg, maar dan doordeweeks. Nu snap ik ook wel dat Eljan en Ilona mijn leven hier een campingleven noemen; zij zitten gewoon in een resort! Na de leuke tijd samen, kwam er afgelopen zaterdag helaas een eind aan hun bezoek. Weer een fase afgesloten, nog maar twee maandjes... Stop de tijd!

Ciao for now!