Bingo momentjes

Zoals beloofd zou ik in mijn volgende blog laten weten of het beter was om hier in de omgeving te slapen.

Maandag 21 augustus ben ik gestart met HBOT (hyperbare zuurstoftherapie). De eerste week was elke dag van de behandeling eigenlijk te vergelijken met een werkdag. We vertrokken rond tien uur s'ochtends om ruim optijd te zijn voor het geval er file is. Goes is namelijk zonder file sowieso 1,5 uur rijden. Meestal kwamen we rond twaalf uur aan en was ik al helemaal kapot van de reis. Na de behandeling (die 2 uur duurt) gingen we rond drie uur in de middag meteen naar huis, maar door de drukte in het verkeer kwamen we vaak pas tegen vijf uur/ half zes thuis. Ik kon vaak wel een beetje slapen in de auto, maar toen ik het grootste gedeelte van het weekend ook op één oor heb gelegen merkte ik dat het echt te veel was geweest.

Wat een verschil nu ik hier in de omgeving kan verblijven! We gaan rond 12.30 weg en omdat het huis waar we mogen slapen tegenover het ziekenhuis ligt, is het ook 12.30 als we aankomen! Zodra ik uit de tank kom kleed ik me om en zijn we ook binnen een minuut weer thuis en kan ik lekker uitrusten. Zo kan ik de behandeling veel beter volhouden!

Er zitten naast mij nog 4 andere go-fit lotgenoten in de tank en uiteraard is het fijn om lotgenoten te ontmoeten en te zien en horen dat je niet de enige bent die deze rot ziekte heeft. Voor en na de behandeling zonder ik me nog, zo veel als het kan, af in verband met alle prikkels. Iedereen praat lekker veel en door elkaar heen namelijk. Maar tijdens de behandeling, in de 5 minuten pauzetjes kan ik me helaas niet afzonderen en probeer ik er maar zo goed mogelijk mee om te gaan. Meestal betekent dit dat ik mijn ogen dicht hou, wat ik ook het prettigst vind voor het felle licht in de tank. En ik dacht natuurlijk ook dat als ik gewoon mijn ogen dicht had, dat niemand mij zou zien.. Maar dat zit toch anders heb ik gemerkt.. als ik namelijk af en toe toch mijn ogen 2 tellen open heb, HAP alsof ik een prooi ben, komen de vragen naar me toe. Nou goed vooruit dacht ik toen.. ik stel me vandaag eens kletsbaar op. Maar hoe is kletsen in die tank onder zo'n druk? Het praten in de tank is net alsof je oordoppen in hebt, je hoort jezelf heel gek en je hebt geen idee hoe hard je praat. Of als je misschien weleens in de zaal tijdens het zingen je oor dicht hebt gedaan en bent gaan zingen..Uhh, waarom zou je dat doen Judith? Geen idee maar mocht je de ervaring willen hoe het onder druk voelt, probeer het eens haha!

Als we een "tank bingo" zouden starten met meestgestelde vragen dan zijn het wel: Voel je al verschil? of gaat het al beter?

Maar misschien vragen jullie je ook wel af: gaat het al beter? (Bingo!) Nou, tijdens de eerste week zat ik er echt als een zombie bij. Althans mijn tankgenoten zeggen nu dat als ik mijn ogen open heb (ja als ik dat dan toch met hoge uitzondering een keer doe) dat ik fitter en helderder uit mijn ogen kijk! Dat is iets wat ik al jaren wilde bereiken dus dat is fijn om te horen [e-1f602][e-1f609] Ik voel mij nog steeds heel moe dus dan moet het er in de eerste week wel heel heftig uit hebben gezien voor hun! Maar ik vraag mij dan ook af, komt dat door de zuurstof die zijn werk doet of is het het niet heen en weer hoeven reizen?

De arts gaf ons bij de intake een duidelijke uitleg van het proces. Hij zei de eerste twee weken breekt de zuurstof je mitochondriën (energiefabriekjes van je cellen) af. En in de weken erna gaat je lichaam in de herstelstand om die cellen opnieuw op te bouwen. Dat vraagt heel veel energie en maakt je nog moeier. Voor je dus echt verschil gaat merken zal heel geleidelijk zijn en elk lichaam is uniek, dus het is afwachten.

Om te voorkomen dat jullie elke week bingo hebben met de vraag of ik al verschil voel, zal ik maar vast melden dat ik op zijn vroegst rond begin oktober hopelijk iets verschil ga voelen!

Wordt vervolgt....