In de stank

Vorige week zat ik nog huilend in de tank, en deze week zit ik te puzzelen in de stank.

Ja dit is geen typfout, het is echt waar! Stank.... daarover straks meer. Laat ik beginnen bij vorige week.

De verpleegkundigen houden meestal wel rekening met waar ze iedereen plaatsen in de tank. Meestal zit ik helemaal achterin zonder iemand naast mij. De dame die tegelijkertijd met mij is begonnen, zit tegenover mij en patiënten die iets langer bezig zijn meer naar voren. Ze houden vaak een stoel vrij tussen de iets drukkere groep en de rustige groep zoals ze dat noemen. Ik zeg bewust noemen, want die tantes tegen over mij kunnen er ook wat van. Maar plotseling, uit het niets, als een donderslag bij heldere hemel hadden ze donderdag alles omgegooid en zat ik in het midden, als een soort bindmiddel tussen de twee groepen in. Tijdens de 5 minuten pauzes wanneer het masker af mag, kwam ik ineens in een gekakel van jewelste terecht en zat ik midden tussen de gesprekken.

Links werd er een gesprek gevoerd over ditjes en datjes en rechts van mij werd er een gesprek gevoerd waarin de lachbuien je om de oren vlogen. Klinkt heel gezellig denk je waarschijnlijk en dat zou ik (als ik gezond was) ook vinden. Maar omdat ik die gesprekken niet kan filteren trek ik het niet en rent mijn weinige energie de deur uit met een snelheid die van Usain Bolt een matige sprinter maakt.

Ik deed mn ogen weer dicht en probeerde het over me heen te laten komen, maar mn hoofd kreeg een error, ik wilde weg, ik wilde dat het stopte, ik wilde dat die maskers weer op mochten, ik werd misselijk en de tranen sprongen in en daarna zichtbaar uit mn ogen. Ik ben er nog lang niet dacht ik toen. De klap kwam niet alleen op dat moment, ook de dag erna was zwaar. Zo zwaar dat we vrijdag besloten dat we in Goes zou blijven en Geoffrey voor zijn werk en de vergadering heen en weer zou rijden. Het weekend was ik echt heel erg moe, maar ik kwam gelukkig weer een beetje bij van de rust.

Afgelopen maandag was ik benieuwd hoe het zou gaan! Maar tegen verwachting in heb ik zelfs een puzzelboekje mee de tank in genomen. Verder dan meenemen ben ik niet gekomen maar iedereen vond het een grote stap! Successen worden ook echt gevierd in de tank. De verpleegkundigen pakken dan uit voor ons! We hebben dan taart, champagne, vlaggetjes en een groot aantal versnaperingen! Ohnee, want er mag bijna niks mee in de tank behalve een keihard soort snoepje om op te zuigen als de druk wordt opgevoerd, dus daarmee moeten we het maar doen.

Dinsdag toen we de onderzeeër in gingen begon iedereen te klagen over de lucht die er in de tank hing. Toegegeven het was echt een gore lucht alsof er geverfd was en terpetine was gebruikt. Het was geen pretje maar de verpleegkundige wisten ook niet waar het vandaan kwam en legde duidelijk uit dat het voor de behandeling geen kwaad kon. Het moment dat we op druk gaan, wordt het altijd erg warm in de tank maar de lucht leek daardoor nog erger te zijn, en het geklaag werd er daardoor niet minder op.

Uiteindelijk hebben we 1 blok zuurstof gedaan met z'n allen en zijn er daarna 2 via de sluis uitgegaan. Dat maakte dat we nog maar met zijn zessen waren. Daarna was het zo rustig in de tank dat ik voor het eerst voelde dat ik het puzzelboekje er eens bij kon pakken. Na nog geen 5 minuten puzzelen was ik bekaf maar het voelde geweldig om even te kunnen puzzelen!

Het ademhalen in zo'n masker is al een hele taak opzich, ik vind het echt zwaar. Ik weet even niet waar ik het mee kan vergelijken maar het is in ieder geval niet hetzelfde als snorkelen ofzo. Mijn neus gaat ook altijd meteen dicht of dat lijkt zo en ik heb gewoon te weinig kracht in mijn neus om die zuurstof in te ademen. Ik moet dus wel met mijn mond in en uit ademhalen. In het begin en tijdens de eerste pauze wil ik ook niet meteen water drinken want stel dat ik naar de wc moet, dan moet ik in de sluis in een po. Dat probeer ik liever te vermijden! Dus ik krijg ook altijd een moeilijk droge mond. Maargoed, je moet er wat voor over hebben.

En toen was het vandaag.. vrijdag, de laatste dag voor het weekend. Het voelt altijd een beetje of je werkweek erop zit en je wat rust mag pakken. Onze ochtend was hetzelfde als altijd en tegen 12 uur maken we ons gereed om onze vaste gang naar het ADRZ te maken. Toen rinkelde ineens de telefoon, het ziekenhuis. Ze vertelde dat er een stroomstoring was en de behandeling niet doorging. Nou, dat voelde vreemd, bijna alsof ik incompleet was deze week. Maar ergens ook soort gevoel van gratis vrije tijd erbij gekregen te hebben. Ik zou vandaag (uitgaande van 40 behandelingen) op de helft zijn, maar helaas moet dat heugelijke moment nog even wachten!

Dus we hebben iets eerder weekend, en daar ben ik eigenlijk hard aan toe! Voel me zo moe! Op naar een nieuwe week.. als die tank het tenminste blijft doen met al die gebreken van de afgelopen week[e-1f92a]